Słownik etymologiczny języka polskiego/klej
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
klej, klij, kleić, kliić, kleik, kliik; klejowy, klejowaty, klejki, klejkość, klejonka; na-, przy-, odklejać; ogólne słowiańskie z k jest tylko odmianką pierwotnego glej, ‘ił, glina’, grec. gliā, gloios, ‘klej’ i ‘maź’, niem. klei (ależ nie z niego klej poszedł!), ang. clay, o ‘glinie’, p. glina. Tu należy, zdaje się, i klejma, klejm, ‘cecha bartnicza‘; czy nie z rus. klejmo, ‘piętno’?, co mylnie z niemieckiego wywodzą.
