Słownik etymologiczny języka polskiego/kleszcze
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
kleszcze, ‘obcęgi, szczypce’, kleszczyki; kleszczyć, ‘trzebić, wałaszyć’, kleszczeniec, ‘eunuch’ (Janczar i i. w 16. wieku); kleszcz, rodzaj ‘pasorzyta’; w 16. wieku i ryba ‘leszcz’ kleszczem się nazywa, u Falimirza, Strumieńskiego, Bielawskiego (1595 r.). Wszystko od pierwotnego klest- (klast-), por. czes. klestiti, ‘obcinać’, powtarzającego się w kleśnić, o temże znaczeniu (z klestnić?), i w nazwie roślinnej kleśnica, kleśniec, kleśniawa (dla ‘colocassia’ i ‘ambrosinia’, o ich kleśniącej przyrodzie, co o ‘arum’ powszechnie przyjmowano).