Słownik etymologiczny języka polskiego/klęczeć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
klęczeć, »na klęczkach« i »na klęku«, klękać, klęknąć, klęcznik, przyklęknąć; prasłowiańskie; cerk. klęczati (brak w ruskiem, ale jest mało- i białorus. klaknuty, klaczaty, zaklakaty), częstotliwe poklęcati, czes. klecati i kleceti, ‘kuleć’. Dalej klęk, ‘kozica u pługa’; klęczeń, nazwa gwiazdozbioru. Od tegoż pnia, od którego i klon-, z inną wokalizacją przed przyrostkiem -k (jak w znak, dźwięk). Z wokalizacją o, p. kłącze, kłęczyć. Znaczenie ogólne: ‘zginanie’, ‘ściskanie’; lit. klenkēti, atklenkti, o ‘szybkim chodzie’; por. podobne pod klupić.
