Słownik etymologiczny języka polskiego/knut
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
knut, zbiorowe knucie, »knucim biją« w Moskwie (z tego mylnie jakiś niemożliwy knucz zmyślono); od 16. wieku z Moskwy przejęte, gdzie jest pożyczką od normańskich Waregów, nord. knūtr, ‘węzeł, sęk’; ten sam wyraz, niem. Knüttel, przejęliśmy w 16. i 17. wieku: knytle, knutle, knotle, ‘kije’, w literaturze sowizdrzalskiej.
