Słownik etymologiczny języka polskiego/kocieł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kocieł, mylnie kocioł, skoro ruchome ie nie przechodzi nigdy w io; kociołek zamiast kociełek, a to zamiast kotłek, kociełka; kotlarz, kocielnik; kotlina; zakotłowało się. Prasłowiańska pożyczka z goc. katils, cerk. kotĭł (lit. we wszystkich narzeczach katiłas); goc. z łaciń. catillus, zdrobniałego z catinus, ‘miska’, krewnego z grec. kotylē. Kotliną zwano i ‘podłą miedź-monetę’. Kotły, rodzaj ‘bębna’, ale nie cylindrowaty, lecz półkule z skórą naciągniętą na obrębie, co zwisały po obu bokach siodła u bębenisty hetmańskiego; »w kotły, bębny uderzyli«; kotły takie chowano i po kościołach i cechach, a bywały nieraz ogromne. Kocieł miedziany odgrywał niegdyś znaczną rolę, był skarbem przednim. Jako imię odmieniano je już w 17. wieku: Kocieł (znany na Litwie ród), Kocieła (przenigdy Kotła!; podobnie dziś odmieniamy Gołąb, Gołąba, w przeciwieństwie do gołębia).
