Słownik etymologiczny języka polskiego/komar
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
komar; w 15. w. wyłącznie komor, dochowane do 17. w., u Potockiego (por. Komorowski, obok Komarna i Komornickiego); ale inne języki słowiańskie, od cerk. począwszy (bałkańskie i rus., czes.) formę na -ar piastują, acz przyrostek -ar nierównie rzadszy niż -or. Komar nazwany tym samym pniem, co i czmiel (tylko z pełną wokalizacją o, kom-, gdy czmiel z czĭm-); to kom- częste na Litwie dla wszelakich owadów, co brzęczą: kamane i kamine, ‘pszczoła (dzika)’, prus. kamus, ‘bąk’; lit. czasownik kimti, o ‘głosie ochrypłym’. Przekomarzać się z kim, niby ‘drażnić go jak komar’.
