Słownik etymologiczny języka polskiego/konać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
konać, dokonać i wykonać, pokonać, skonać (skon); doskonały zamiast dokonały, dosłownie: ‘skończony’ (por. bywały, jeżdżały); pień czĕn-, p. -cząć; nazwy ‘początku’ i ‘końca’ stale się od tego samego pnia wywodzą, jako dwa rozmaite »końce« jednej linji. P. skon, zakon. Mniemanie, jakoby niem. ganz, ‘cały’ (obce germańskim narzeczom), z słowiańskiego konc wypożyczono, nie da się utrzymać.
