Słownik etymologiczny języka polskiego/konew
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
konew, konewka, koneweczka, z niem. Kanne poprzez czes. konew (-ew, z -y, prawidłowo zastąpiło dawne niem. -ā; łuż. kana np., o wiele późniejsza pożyczka, nie zachowała już tej starej formy); nasza nowa pożyczka kanka, ‘cewka u enemy’, z łac. canna, ‘trzcina’, ale niem. Kanne jest słowo rodzime, co i do łaciny średniowiecznej przeszło, canna (odmienne od poprzedniego). Od konwi nazwany i konwisarz, co niem. -giesser (w Kanngiesser, ‘odlewacz z cyny’) zastąpił, jak i w ludwisarzu (Lotgiesser, p.; właśnie od konwisarza ta odmiana wyszła); konwisar w 16. wieku.
