Słownik etymologiczny języka polskiego/kraść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kraść, kradę (dziś tylko kradnę), kradać; liczne złożenia : u-, wy-, na-, za- i podkrad(yw)ać się; rzeczowniki: kradźba (dawne i rzadkie); stale kradzież (dawniej rodz. męskiego, żeńskie od 16. w.), kradzieżny, kradziectwo (od 1450 do 1550), kradziestwo (biblja); przysłówki: ukradkiem, kradomie, kradmo i kradmie (15. wiek). Wywód słowa zależy od d: jeżeli to tworzy czas teraźniejszy tylko (jak w będę, idę, kładę), toć kra- zestawimy z łotew. krat, kraju, ‘zbieram, skupiam’ (a tu wkońcu i kryć należy: kradzież niby ‘ukrycie’); jeśli jednak d pniowe, to nasuwałoby się lit. skrosti, skrodżu, ‘rozłupywać, wywnętrzać’, i pachłoby to jawnym ‘rozbojem’, ‘chąśbą’, gdy poprzednie byłoby ‘nocną, tajoną rzeczą’. Złożone: świętokrajca z świętokradca, i dalsze od tegoż pochodne.
