Słownik etymologiczny języka polskiego/krzczyca
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
krzczyca, pisane najrozmaiciej, i bez r; forma pierwotna była kczyca, od kŭk, ‘włosy na głowie’, i kyka (to samo, bułg. i serb. kika, ‘warkocz’), czes. ksztice (w najrozmaitszych odmiankach), o ‘warkoczach’ i ‘czubach’; u nas kszczyca ‘włosy na karku’, i ‘kark’, i dla tego znaczenia pisano kczycę pierwotną najczęściej i przez r: krzczyca, chociaż kark tu przy niczem. Pień kŭka zestawiają z łotew. ais kaukas niemt, ‘za czub chwycić’; w biblji: »ani strzyc krczicze«, »ogoli sobie kryczyczą«(!).
