Słownik etymologiczny języka polskiego/krzemień
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
krzemień, krzemieniec (jak Kamieniec), krzemienny, krzemienisty, krzemyk, Krzemionki; krzemięzny, pisane i przez ż (por. lubiezny i lubieżny); krzemięzić się, ‘krzepić, silić się’; krzemyk od pierwotnego pierwszego przypadku: kremy, w czes. ocalało i pierwotne nagłosowe s-, skrzemen. Pień (s)krem- i (s)krom-, p. krom, o wszelakiem ‘cięciu, oderznięciu’, niem. Schramme, od ‘urznięcia’, starosas. scram-sahs, ‘miecz nożowy’; dawne Schram, ‘rozpadlina (skały)’, schramen, ‘rozcinać’; brak słowa na Litwie, jest łotew. krams, ‘krzemień’(?).
