Słownik etymologiczny języka polskiego/krzepić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
krzepić, krzepki, krzepnąć, skrzepnąć, skrzepły, okrzepnąć (‘umrzeć’, o żydzie i cyganie, tak już w 15. wieku: chrześcijanie umierają, żyd skrzepł, pies zdycha); z polskiego (co z włosk. crepare w żadnym związku) małorus. krepnuty. Pierwotny przymiotnik krēp jeszcze w cerk.; rus. kriepost’, i ‘twierdza’ i ‘twardzizna’ (‘dokument’, z tego krjepostnoj, o »zakabalonym« pańszczyźniaku). W słowac. krzepczyć znaczy ‘tańczyć’, krzepczy ‘tancerz’, stąd ta nazwa za Zygmunta Starego. Lit. kraipyti, ‘kręcić, zwijać się’, do kreipti (to samo).
