Słownik etymologiczny języka polskiego/krom
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
krom, okrom; dawniej: kromia, kromie (obie końcówki wahają się u przysłówków), krom z tego skrócono; niby miejscownik od kroma, ‘kraj, krawędź’, »kroma (lub kromka) chleba«, ‘kawałek odcięty’; cerk. pokrom, rus. kroma, pokroma, ‘krajka sukna’ (brak w czeskiem, jest na dalszym Zachodzie); więc »przylepa albo kroma kołacza«, około r. 1500, nie należy zestawiać z niem. Krume, Brotkrume: zbliżenie to przypadkowe, Krume znaczy też co innego, ‘miękisz’, nie ‘bajdę chlebową’. Krem- (p. krzemień) i krom-, o ‘odciętem’, stąd nazwa Kremlu moskiewskiego (tyleż co ‘ostróg, cytadela’), a i ‘odciętej części lasu’ (krem, białoruskie, w Statucie litewskim: »krem bez barci«, »drzewo kremne«). U nas tylko w tem (o)krom, por. czes. soukromý, ‘przywatny’ (‘oddzielony’), małorus. okremyj, ‘osobny’. Pień jest skrem-, p. krzemień i skromny.
