Słownik etymologiczny języka polskiego/krzta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
krzta, krszta, krta, »ani krzty«, »do krzty«, krztyna, ‘odrobina’, kszyna, piszą i krsztyna; podobnie i krsztusić obok krztusić, a jest i krztań obok krtań; krztusić można łączyć z krtęczyć, tu i w krztaniu byłoby rz niepierwotnem, ale czyż i w krzta? Krztę porównałbym z lit. kri(n)tu, kristi, ‘upadać’, bo żeby w krcie wypadło ch z *krchty od krszyć, nie wydaje się prawdopodobnem; w serb. jest krt, ‘kruchy’, krtina, ‘kruche mięso’, z krcht (krchat, ‘okruch’), ale to dla nas niczego nie dowodzi.
