Słownik etymologiczny języka polskiego/ksieniec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
ksieniec, ‘wnętrzności rybie’, »Jonasz w ksieńcu wielorybim«; tak zowią i ‘część żołądka u bydła’ (p. księga); u Czechów ksenec ‘młode (wężów, żab)’; około r. 1500 zapisano xyenyecz (ksieniec) o ‘wnętrznościach’ wogóle. Zestawiają z wyrazami dla kiszek, kiszenia, rus. kiszet’, ‘roić się’, lit. kuszinti, ‘poruszać’, kuszēti, ‘ruszać się’. Zdrobniałe od *ksień, por. kieszeń(?).
