Słownik etymologiczny języka polskiego/kukła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kukła, ‘lalka’, z rus. (kukolnik, ‘wyrabiający marjonetki’; imię literata niegdyś i cenzora wileńskiego), z nowogrec. kukla (co i do Turków przeszło), z pnia romańskiego koka, ‘jajo’, ‘zabawka dziecięca’.
kukła, kukiełka, ‘kołacz, strucla’, kuklik, już w 15. wieku ogólne; przeniesione od nazwy ubioru, kukła, ‘kapica na głowę’ (u zakonników i kobiet), z łac. cucullus i cuculla, ‘kapuca’ (co wywodzą z celtyckiego), wprost, nie dopiero przez Niemców (kugele, gugele); cerk. kukol z grec. kukullion (z łac.), ‘kapuca’; Czesi mają je do dziś tylko w znaczeniu ‘kapucy’ i przenieśli na ‘szczyt’ (np. dachu).