Słownik etymologiczny języka polskiego/kwękać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kwękać, kwęczeć, ‘stękać’, dźwiękonaśladowcze; u Słowian południowych jest kwekati i kweczati, po polsku *kwiękać, a jest i takie istotnie; lit. kwankszti, ‘dyszeć’ (i szwankszti), niem. quängeln, ‘biadać’(?).
