Słownik etymologiczny języka polskiego/kwacz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kwacz, ‘kij z nawiązaną szmatą do wycierania’; prasłowiańskie; staroczes. (w psałterzu klementyńskim z 14. w.) przikwacziti, ‘pokrywać’, kwacziti, kwaczkati, ‘zahaczyć’, od kwaczka, ‘hak’; na Południu u Serbów, na Zachodzie u Łużyczan kwaka, ‘hak’, i czasowniki do tego; to kwak- jest odmianką do kyk- (jak kwas do kys-, kwap do kyp-), u nas w 13. w. kika (p.), ‘bezręki’, kikieć i kikut, ‘co pozostaje po odciętym członku’; kikieć nazywał się w 16. wieku i ‘wielki palec’; p. kiczka, krzczyca; lit. kaukas, ‘drąg’, kuka i kuikis, ‘kij’, kukis, ‘koczerga’, łotew. kuoks, ‘drzewo’; goc. hauhs, niem. hoch, ‘wysoki’.
