Słownik etymologiczny języka polskiego/lęk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lęk, lękać się, lękliwy, przelęknąć się, i przeląc, zląc się, u nas tylko o ‘zginaniu, kurczeniu się od strachu’, ale jeszcze w cerk. slęką, ‘skrzywię’, nalęszti, ‘napiąć łuk’; z wokalizacją o p. łęk; lit. linkti i lenkti, ‘zginać’. Pień wybitnie litwo-słowiański, p. łąka, łuk; cerk. lęcati, lęczą, lęcają, czes. léceti, léceji, ‘sidła stawiać’.
