Słownik etymologiczny języka polskiego/leżeć
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
leżeć (por. lec, legnę), należeć i przynależeć, zwłaszcza w nieosobowem: należy się (należny, należyty); zależeć (»to zależy od...«), (nie)zależny; leże (zimowe). To samo w grec. lechos, ‘łoże’, łac. lectus, niem. liegen; brak go zupełny w litewskiem, chyba w palegis, ‘połóg’, ocalało, i w językach Wschodu; czasownik pierwotny, oprócz homerowego lekto, tylko u Słowian, Niemców, Celtów. Leża(k), ‘drzewo leżące w lesie’; leżałka, ‘ulęgałka’ (owoc); »w leżączki«, albo leżmem; leżysko; leżeń (‘dozorca’). Leżajsko jednak poszło z dawnego Lężajska (p. lec).