Słownik etymologiczny języka polskiego/lec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lec, lęgę i legnę; nocleg, legowisko; z samogłoską wzdłużoną w częstotliwem legać (p.) i złożeniach: nalegać, przylegać, dolegać (o bolu, dolegliwy), zalegać; rozlegać się, i o głosie, rozległy; wylegać i wylegiwać się; polec, poległy; oblec, oblężenie (!), oblężeńcy; odległy i przyległy; zaległości; zlec (zległa), o ‘rodach’. Wedle lęgę tworzy się nowe lęgnę i nowy bezokolicznik ląc, lągnąć, o ‘kurze wysiadującej jaja’; sama jej nazwa ocalała w Leżajsku z dawnego Lężajska (cerk. lężaja, ‘nasiadka’); wyląc się, wylęgać się; zalążki; dziwoląg (ale makolągwa tu nie należy). P. legart (pod legać), leżeć, łoże. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian: cerk. leszti, lęgą, rus. lecz, lagu, itd.; brak w lit.; grec. lekto, ‘położył się’, lechos, łac. lectus, ‘łoże’, niem. liegen i legen, ‘położyć’.
