Słownik etymologiczny języka polskiego/legać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
legać, p. lec; legawy, legawiec, o ‘wyżle’; legiwać; legart, o ‘próżniaku wylegającym się’, pomieszany umyślnie (np. w fraszce J. Kochanowskiego) z legatem, ‘posłem papieskim’ (łac. legatus; por. delegat, delegacja; legować, legat, ‘zapis’, legalny, z łac. legare, legalis), podobnie jak wedle łac. legenda, dosłownie: ‘co ma być czytanem’ (w klasztorze), t.j. ‘żywoty świętych’, utworzona żartobliwie legenda o ‘leżeniu, t.j. przegraniu’ (»będzie legięda«, przy kartach). Tak powstał ten legat (»legat leży, jego dola bieży«). Ale legart (jest i czasownik legartować, ‘próżnować’) zawdzięcza -art słowom niemieckim, jak bękart. Inne żartobliwe: legiejda (por. gamajda), leguś.
