Słownik etymologiczny języka polskiego/lecieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lecieć, lecę, częstotliwe latać (p.); naleciały, naleciałość; lot, »zlot Sokołów«, odlot, wylot (ale zaloty do zalecać się!); lotka, ‘pióro u ptaka’, lotny, lotność, ulotnić się, lotnik. Powstało let- z *lekt-; Litwa ma lek-ti, lekiu, ‘lecę’, łakstyti, ‘latać, skakać’, gdy w innych językach aryjskich (grec. laks, niem. löcken) używa się o ‘wierzganiu’ i ‘stąpaniu’, nie o ‘locie’.
