Słownik etymologiczny języka polskiego/lew
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lew, lwi, lwica (lwiczyca), lwięta. Jak nazwę wielbłąda (p.), tak i lwa przejęli Słowianie od Gotów, co je od Greków mają: leōn (łac. leo); dla nazwy osobowej pozostała Ruś przy Lwie (Lwów), my łacińską mamy. Nazwa grecka sama niepewnego pochodzenia. Gocka nazwa nie dochowała się wprawdzie w naszych zabytkach gockich, zato niem. Löwe, co jednak swą samogłoską trudność sprawia. Ponieważ w bajkach ruskich ‘lwa’ jako lutyj zwier stale oznaczają, nazwał Litwin ‘lwa’ lutas, choć go jako żywo nie oglądał. Lewek (zam. lwek) znaczy i ‘talar lewkowy (holenderski), ze lwem’; co innego lewy rumuńskie, również od lwa nazwane. Zdrobniałe lewuś.
