Słownik etymologiczny języka polskiego/lice
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lice, lico, licem, licować, licowny (o ‘kradzieży, dowiedzionej na gorącym uczynku’), liczko, policzek, oblicze; p. śliczny; złożone (z czes. i cerk.): licemiernik, ‘obłudnik’ (‘mierzący, dostrajający wedle potrzeby swe lice’), już w kazaniach gnieździeńskich mylnie (dla owego wahania się między li- a lu-) lucemiernikiem przezwany (tłumaczy dosłownie podobne greckie złożenie), wychodzi w ciągu 16. wieku z użycia (i tak tylko w języku biblijnym istniało). P. rozliczny. Liczydło, jak bielidło, o dawnej ‘szmince’. Prus. laignan, ‘lice’ (jest i w celtyckiem). Tak samo u wszystkich Słowian.
