Słownik etymologiczny języka polskiego/lik
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lik (»bez liku«), liczyć, liczba, liczebny, niezliczony (i inne złożenia z po-, wy-, do-, na- itd.), liczbowy, liczbować, liczny, liczman; złożenia: liczykrupa itd. U nas wyłącznie o ‘rachunku’, lecz czy to pierwotne?; liczba i liczyć zastąpiły od 15. i 16. wieku dawniejsze czysło i czyść; w cerk. licziti znaczy tylko ‘objawić, ogłosić’, bułg. liczba jest ‘zawiadomienie’, u Serbów ‘edykt’ i ‘aukcja’, dopiero u Czechów pojawia się nasze znaczenie. Liczyć znaczyłoby więc ‘pokazać licem’ (twarzą; u sukni licem przeciwstawia się nicem) i należałoby do lice (p.). Oblik i dolik znaczyły dawniej ‘okaz’ i ‘dokaz’, przypominają lik, oblik innych Słowian, ‘forma’, ‘obraz’.
