Słownik etymologiczny języka polskiego/luźny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
luźny, luzak, zluzować kogo, »luzem chodzić« (‘wolno’, np. o koniu bez zaprzęgu), luźno; »luz (‘rum’) sobie zrobić«; luzak, lozak, nie stawał w rzędzie, sługą towarzysza bywał. Z niem. lose, ‘wolny’, ze zwykłą u słów obcych odmianą o (dawniej stale o samo pisano) w ó i u, p. nuta, buty, niem. los (erlösen, ‘zbawić’, verlieren, ‘gubić’) jest urobieniem na -s od pnia lu-, grec. lyō, łac. luo w reluo (reluta), solvo (solucja, rezolutny) itd., o ‘rozwiązywaniu’ itp.
