Słownik etymologiczny języka polskiego/mąka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mąka, mączarz, mączny, mączysty, mączasty; mączka (i ‘krochmal’, stąd »mączkować szaty«, u Mączyńskiego 1564 r.), mączyca, ‘bielidło, pudr’, w 15. wieku; nierzadkie śród nazw roślinnych. Czes. mouka (podczas gdy to samo z krótką samogłoską: muka, nasze męka), i t. d. Od pnia menk-, oznaczającego ‘ugniatanie’ (czegoś namoczonego), z wokalizacją o; mąka pierwotna, to ‘ciasto’, a nie: ‘zmełte na proch’.
