Słownik etymologiczny języka polskiego/młot
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
młot, młotek; młócić, młocek, młoćba, młocarnia; od pnia mel- (p. mleć) z przyrostkiem -t, przed którym wokalizacja o niemal prawidłowa; częstotliwe młacać; młot więc od pnia mel-, nie ograniczonego jeszcze do ‘mielenia’ (w żarnach), lecz w pierwotnem znaczeniu: ‘rozbijania, kruszenia’; stąd i dawna nazwa ‘piorunu’, mołnia, u Kaszubów jak i na Rusi zachowana, miölnir nazywa się ‘młot Thora-Pioruna’; potem ograniczone do ‘kruszenia, bicia kłosów’. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. młat, młatiti, rus. mołot, itd.