Słownik etymologiczny języka polskiego/mleć
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
mleć, mielę, mełł, mełty (wedle mielę, miele, urabiają mielony, zmlej obok zmiel, a dalej i zmielił, zmielić); liczne urobienia: mielnik, mielarnia, mielak lub mielacz (u żarn itd.). Dawne częstotliwe: zmiełać. P. mlon, mlewo, młot, młóto. Prasłowo; lit. (z odmienną samogłoską) malti, ‘mleć', łac. molo, niem. mahlen i Mehl. Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. melją, mlěti, rusk. mołot’, itd.