Słownik etymologiczny języka polskiego/mlask
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
mlask, mlasnąć, mlaskot, »mlaskotać gębą«, u Reja; serb. mljeskati, to samo; czes. mlaskati, Prasłowo; u nas pień ograniczony do tego mle-, co może powtarza się w nazwie ‘drobnic’, rybek: mlanka; u innych Słowian obfity bardzo, por. mlawa (mljawa), dla ‘bicza’ (serb., słowieńskie), mlak, mlachaw (i mljochaw), ‘letni, mdły’; toż samo z samogłoską ě, serb. mledan, mlidan, ‘słaby’ ‘nudny’, mlitaw, toż samo, mlitati, ‘leniwieć’; wszystko na Bałkanie wyłącznie; najszerzej rozszedł się mlin, ruski blin, o wszelakich ‘plackach, smażonych na maśle’ (z bliniec, zamiast i obok mlinc, niem. narzeczowe Plinzen, ‘naleśniki’). Więc mla-sk byłoby nie dźwiękonaśladowcze, lecz rozszerzenie przez -sk takiego mla-, mlě-, mli-(?); por. mleć.
