Słownik etymologiczny języka polskiego/miód
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miód, miodek, miedźwiedź (p. niedźwiedź), miodownik, miodunka, miodowy, w licznych nazwach roślinnych; omiedzić, ‘osłodzić’, miedźwno, ‘słodko’ (około r. 1400); przysłowiowe: »jak na miód«. Prasłowo; lit. (wszystkich narzeczy) medus, ‘miód’, w obu znaczeniach: ‘plastr pszczeli’, niem. ‘Honig’, i ‘napój’, także midus, niem. Meth, i tak samo pień na -u (por. miedźwny, miedźwiedź, gdzie w z pniowego u); ind. madhu- (tak samo i to samo); grec. methy, ‘napój odurzający, wino’, i niemieckie Meth, tylko dla ‘napoju’. U wszystkich Słowian tak samo. Powtarza się u Finów i w Chinach (tu pożyczka).
