Słownik etymologiczny języka polskiego/mientus
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
mientus, r. 1472 mentusz, r. 1500 myenthusz, nazwa ryby, urobiona od ogólnosłowiańskiej, i u nas po narzeczach znanej nazwy: mień, mieniek, czes. meń i mień, mník, ‘lota vulgaris’, łuż. mjenk, słowień. menek, serb. manić, itd.; miętus dzisiejszej pisowni niepierwotne; przyrostek -tus, por. świn-tuch itp.; pień, p. mniej(szy); mientus niby ‘drobnice’, nazwa rybia, ale łączą ją ze wszelaką greką, mainē, i niemczyzną(?), co wobec braku spólnych nazw dla ryb arcywątpliwe; w takim razie mój wykład odpada.