Słownik etymologiczny języka polskiego/mientus
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mientus, r. 1472 mentusz, r. 1500 myenthusz, nazwa ryby, urobiona od ogólnosłowiańskiej, i u nas po narzeczach znanej nazwy: mień, mieniek, czes. meń i mień, mník, ‘lota vulgaris’, łuż. mjenk, słowień. menek, serb. manić, itd.; miętus dzisiejszej pisowni niepierwotne; przyrostek -tus, por. świn-tuch itp.; pień, p. mniej(szy); mientus niby ‘drobnice’, nazwa rybia, ale łączą ją ze wszelaką greką, mainē, i niemczyzną(?), co wobec braku spólnych nazw dla ryb arcywątpliwe; w takim razie mój wykład odpada.
