Słownik etymologiczny języka polskiego/miotła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miotła, narzeczowe mietła, od miecienia (przyrostek -ŭła, jak w siod-ło), zamiatania (p. mieść); mietlica (u Stanka 1472 r. mylnie miętlica), ‘agrostis’, por. motłoch; miotło (miotłować), nierównie częściej pomiotło, »w pomietlech«, ‘we wzgardzie’, urobione od tegoż met- przez samo -ło, jak serb. i rus. omelo, pomieło dowodzą; miotełka z »twardem« -ŭła, na Rusi jednak mietiołka, z »miękkiem« -ĭła. Prasłowo, chociaż go w cerk. niema; bułg. serb. słowień. czes. metla.
