Słownik etymologiczny języka polskiego/mniemać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mniemać, mniemanie, domniemany, dawniej mniemieć, a w 15. w. mnimać. Nie znają języki słowiańskie takiego czasownika, co u nas przez nieporozumienie w 14. wieku powstał. Było wnimać (jeszcze w obu psałterzach), od jąć-imać (por. pojąć), z wn- jako przyimkiem (jak we wnidę), rus. wnimat’, ‘uważać’, wnjatnyj, ‘zrozumiały’; już biblja go nie zna; wn- zastąpiono przez mn- od mnieć, mnisz, mnimy (rus. mnimyj, ‘mniemany’, imiesłów bierny), i takie nowe mnimać pojawia się już w psałterzu obok starszego, jedynie poprawnego, wnimać; mnimać pod dalszym wpływem od mnieć przeszło w mniemać i mniemieć.
