Słownik etymologiczny języka polskiego/moręgi
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
moręgi, morągi, moręgowaty, o kolorze, ‘w pasy, w pręgi’; morus, ‘brudas’, morusać, ‘walać’, zamorusany, zamursany; morąg od mor- (jak pstrąg, ostręga, od pstry, ostry); to mor- w rus. marat’, ‘walać’, maruszka, ‘plama’, łuż. mora, o ‘krowie pstrej’. Zestawiają z lit. morai, ‘pleśń’, grec. moryssō, ‘walam’, a nawet z nazwą rośliny farbierskiej marzany (p. Marja).
