Słownik etymologiczny języka polskiego/mrugać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mrugać, mrugnąć, powstało przestawką z mŭrg-, rus. morgat’ i murgat’; lit. mirgēti, ‘błyszczeć, migać przed oczami’, z wokalizacja a (o): margas, ‘pstry’, z półgłoskową: murgai, ‘widma’: nord. myrkr, ‘ciemny’, miorkue, ‘ciemność’, od wokalizacji e. Z tym pniem można łączyć wszelakie słowa czeskie, słowieńskie, ruskie o ‘drobnym deszczu, śniegu’, o ‘gęstem’ (czes. mrholiti = słowień. mrgolēti, ‘roić, mrowić się’), przyczem i ch zamiast g (por. u nas ch zamiast k w mierzch), rus. moroch, o ‘deszczu’, słowień. mrszeti, o ‘śniegu’. U nas narzeczowo i mrygać; mrużek, nazwa zabawy.
