Słownik etymologiczny języka polskiego/myśl
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
myśl; myślić, dziś myśleć, ale zmyślić, wymyślić (por. musieć i zmusić); myśliciel; myśliwy, myśliwiec, myślistwo; pomyślny, pomysłowy, umysł, zmysł, zmysłowość. Prasłowiańskie; przyrostkiem -sl lub -tl od myd-, obocznego do mud- (p. mudzić) i mąd- (jak łyko: łączyć, być: będę, i inne), por. goc. maudjan, ‘przypominać’; myśl nazwana więc od mudzenia, ‘zwlekania’, aby nie być po szkodzie dopiero mądrym. Częste w dawnych imionach: Przemysł (Przemyśl), Siemomysł, Wszemysł, Niezamysł i t. d., Myślenice z dawnego Myślimice. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. domysł, promysł, razmysł, myśl, itd.