Słownik etymologiczny języka polskiego/myto
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
myto, ‘cło’ i ‘płaca’, mytnik, ‘celnik’ i ‘najemnik’ (tak u Leopolity, zamiast mytnika biblji); mycić, ‘cło płacić’, przemycić, ‘obejść cło’, przemytnik. Prasłowiańska pożyczka z niem. mūta, Mauth, ‘cło’; u innych Słowian myto ‘kuban’, rus. nieumytnyj, ‘ten, co się nie da przekupić’.
