Słownik etymologiczny języka polskiego/nóż
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nóż, nożyk; nożyce, nożyczki; nożny (z nożen; nożenki), ‘pochwy’; nożewy i nożewnik, dziś nożowy, nożownik; nożowiec. Pierwotna broń Słowian, bo długi, obosieczny miecz od Gotów, a krzywą szablę od nomadów później nabyli; do nizać (p.); rzeczownik z o, z przyrostkiem -j. W 17. wieku zwano nożykiem, ‘pióra u czapki’: »co za ojców naszych piórko było, dziś nożyk«, r. 1650, »konie pod nożykami«, Satyra Opaleńskiego; »orzeł polski nożyki śnieci«, »(damie dla prezentu) osadzić perłami raroży nożyk«, »z nożykiem w szłyku jak szarlatan chodzi«, Potocki.
