Słownik etymologiczny języka polskiego/narów
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
narów, znarowić, narowity, roku 1607: »wesoły i niegnarowity (!) koń«; u Błażewskiego (w tłumaczeniu Kromera z r. 1611) norowy, »roznorowiona swawola«, całkiem z ruska (jak nieraz u niego); z *nrow, a to z *norw (rus. norow, czes. mraw), ze wstawką a między n-r. Prasłowo; ner-, nor- (u Słowian z przyrostkiem -w) oznacza ‘silną wolę’: lit. norēti, ‘chcieć’, prus. ner-tis, ‘złość’, lit. narsas; ind. nar-, grec. anēr, umbryjskie nerus, ‘mąż’. Słowo w ruskiem bardzo częste: nrawit sia, ‘podoba się’, norowiť, ‘ugadzać’. Nasze niemrawy, ‘niedołężny, mazgaj’, z czeskiego.
