Słownik etymologiczny języka polskiego/narościć
narościć; wedle niego jest drugie narościć, naraszczać, p. rościć pod róść; por. urościć, np. »zdrady naroszczone«, ‘nagotowane’, u Twardowskiego w Paskwalinie 1655 r. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
narościć, o kurach: »naroszczone bez kura {{kor|kokoszy|kokoszy« (Potocki), »kura się narościła«; od pnia ners-, nors-, lit. nersz(ē)ti, narszas, pierwotnie tylko o ‘ikrzeniu ryb’; z *norst poszłoby polskie *nrost, ale zbitka nr niewygodna, więc w środku słowa wstawią d (p. pandrowie), w nagłosie albo odmienią nr w mr (p. mrzost; tak samo u innych Słowian, serb. mrijest, ‘ikra’, słowień. mrest; por. serb. pamraw = pandrow), albo wstawią a; narost więc z *nrost, jak narów z *nrow.
