Słownik etymologiczny języka polskiego/nie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nie, spójka przeczenia u wszystkich Arjów; lit. ne, ind. na, łac. nescio, ‘niewiem’, nequam, ‘niecny’, niem. ne; niezliczone złożenia pomijam niemal wszystkie.
nie, ściągnięte z nie je (‘nie jest’), tyle co ‘niema’: »nie go doma«, ‘niema go w domu’, »przeciw prawdzie rozumu nie«, »tu go nie«; z tu: nietu (por. rus.), skrócone w niet, w 15. i 16. wieku częste, dziś zapomniane, ale jeszcze Lubelczyk w Psałterzu 1558 r. często go używa. W rotach 14. wieku zawsze: »trzy lat nie«, albo młodsze: »trzech lat nie«, »jeszcze roku nie«.