Słownik etymologiczny języka polskiego/niechać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
niechać, dziś tylko poniechać, zaniechać; w 16. wieku różne postaci od samego niechać: niechawszy, »kto go niecha«, »czemuś mię nie niechał w pokoju«, »niechajcie go«. Rozkaźnik niechaj, skracany w niecha(ż), niech; czasownik sam złożony z nie i chać, chajać, co u nas nieznane, ale na Bałkanie chajati ‘dbać’, ‘troszczyć się’, chociaż i tam już złożenie z nie- stanowczo górę wzięło; obok chajati, ochajati, jest w cerk. i oszajati, ‘oddalić’; pień skā-, nieznanego bliżej pochodzenia. W 15. wieku grano u nas »niechajnego«, przyczem i za włosy rwano.
