Słownik etymologiczny języka polskiego/nietoperz
nietoperz; mylne niedoperz już w 16. wieku, np. w Aleksandreidzie 1510 r. i indziej. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nietoperz, mylnie niedoperz, r. 1472 nietopyrz. Niema u Słowian drugiej nazwy złożonej, coby na tyle zniekształceń się naraziła, jak ta; w pierwszą część wstawiają i lato- (od latania) i męto- i szeto- itd.; drugiej nie tykają; są i inne nazwy dla zwierzątka: u Stanka 1472 r. np. kożekrził (t. j. ‘z skrzydłami skórzanemi’, p. koża), z czeskiego. Postać pierwotna, u nas ta sama co w cerk., znaczy: ‘to nie ptak’ (więc »niby ptak«); por. nietota; pyrz (albo ptyrz) nazwa ogólna dla ‘ptactwa’; serb. pirac i pirczac, ‘nietoperz’.
