Słownik etymologiczny języka polskiego/nietota

nietota (i tojeść) są nazwy magiczne; u nas wyłącznie dla roślin czarowniczych; starzy Węgrzy podobne i osobom nadawali, np. Nemvagy, ‘Niejest(eś)’, Mavady, ‘Terazjest(eś)’. [1]

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

nietota, ‘lycopodium’, u Stanka 1472 r. i wrońcem przezwane (wedle łaciny); Syreński prawi: »ziele Rusnacy i koziarze nietotą zowią, dla czego, wiedzieć nie możemy«. Nietota znaczy ‘nie to ta’ (u Słowaków i nie ta ta), bo roślin czarowniczych nie nazywa się po imieniu, omawia się je przez »to jest« lub »to nie jest«; tojest, albo tojeść, nazywają się różne podobne rośliny, co zniekształcano (w druku czy piśmie) nawet na kojeść; por. u Stanka 1472 r. matki bożej to je i to jeść, dla ‘lysimachia’; toje, tojeść Stanko i i., to jest, biała tojeść, kojeść, biała kojeść, ‘vincetoxicum’ (Stanko je po niemiecku Das ist przezwał); a to je, Stanko, modra tojeść, Stanko, kojeść u innych, ‘aquilegia’. Por. nietoperz.





  1. Przypis własny Wikiźródeł Fragment ten pochodzi z Dodatku dołączonego do Słownika.