Słownik etymologiczny języka polskiego/ołów
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ołów (ołowia i ołowu), ołówek, ołowianka, ołowiany i ołowny, u nas męskiego rodzaju, u innych Słowian nijakie, ołowo; na Litwie i w Prusiech pożyczka, ałwas (i o ‘cynie’); Ruś ma jeszcze dwie inne nazwy dla ‘ołowu-cyny’ (bo tych czasem nie rozróżniają), swiniec (już cerk.) i łudit’, ‘pokrywać cyną’; początek pierwszego równie nieznany, jak i ołowu, ale łuda, ‘cyna, ołów’, powtarza się na całym Zachodzie, od Celtów do Niemców (ich Loth, löthen, od czego nasze lutować); należy może do tych kilku słów, co Europę od Galji aż do Rusi północną drogą okrążyły (por. Piwo).
