Słownik etymologiczny języka polskiego/oblec i obłok
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
oblec i obłok, z *obwlec i *obwłok, do wlec; oblec jest więc i ob-wlec, obwlekę, i ob-lec, oblęgę; w biblji: »gdyż oblekę niebiosa obłoki« (‘obłokami’), »obleczeni w odzienie« (»zbrojno«, u Leopolity), obleczcie (»ubierzcie«, u Leopolity); ale: »ać was nie oblęgę«, a wedle tego ę i oblężon, oblężono, ‘vallata’, z mylnem ę, wobec poprawnego obiegli; obleżenie i oblężenie obok siebie; dziś tylko oblężenie, oblężeńcy.
