Słownik etymologiczny języka polskiego/oje
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
oje, ‘dyszel’; prasłowo; dziś tylko w narzeczach, np. śląskich, w 15. w. powszechne jako pierwotna nazwa ‘dyszla’; w słowniczku poznańskim około r. 1500 czytamy: »dyszla albo oje albo cięgadło«, oje po innych rękopisach 15. w.; ginie w 16. wieku przed niem. dyszlą (dyszlem); i Ruś je straciła, oprócz Małej; istnieje na całem Południu i u Czechów, Łużyczan (z przydechem: wojo); pień pierwotny ojes-, por. ind. ishā-, ‘dyszel’, grec. ojēïon, ‘ster’, oïstos, ‘strzała’, lit. iena, ‘dyszel’.
