Słownik etymologiczny języka polskiego/oskard
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
oskard, oskarda (Potocki), ‘kilof’; prasłowiańskie, od pnia skerd-; z wokalizacją o: skord-, w skródzić, skródlić (p.), ‘ciąć, łamać’; lit. skerdżiu, skersti, ‘rzezać (świnie)’, skerdēti, ‘pękać (o skórze)’, suskirdusios, ‘popękane (ręce)’, skardyti, ‘ubijać (ziemię)’; z tą samą wokalizacją co oskard: skurdus, ‘bolesny’; prus. skurdis, ‘oskard’, jest pożyczką z polskiego, jak znaczenie dowodzi (ur pruskie w pożyczkach odpowiada stale naszemu ar, por. kurwis z karw). Przytaczają i niemieckie słowa, anglosas. skort, ang. short, ‘krótki’. Czeskie oszkrd, z szk, bo u Czechów szk zamiast sk, szczególniej w nagłosie, stałe.
